“Gij kunt het nogal uitleggen, ze.” Mijn oma Lieveke was daar nogal stellig in. “Bon, dan kan ik er evengoed een master in behalen,” dacht ik bij mezelf. Mijn pad was altijd al onmiskenbaar geplaveid met communicatie. Het onderwijs riep, en ik trok naar een hogeschool in het Kortrijkse. De woorden van mijn oma indachtig, ging ik het daar ook eens gaan uitleggen. Al had ze – tussen ons gezegd en gezwegen – wel een rijkgevulde carrière als advocaat voor me in gedachten.
Hey. Ik ben Fien, getrouwd met mijn highschool sweetheart Daan en mama van drie prachtexemplaren. Al zeg ik het zelf.
Ik kom uit een noest nest ondernemers en grondwerkers. Dat is voortdoen van 5u ’s morgens en blijven wroeten tot de naft op is. Dat is wat ik ken. Ik kreeg het ieder zaaiseizoen mee. Dat en een zak vol waardevols gevuld met mekaar terug op de kar trekken in nood, er zijn op momenten wanneer niemand anders dat lijkt te zijn.
Dat ik dat graag met woorden doe, lijkt echter enkele generaties te hebben overgeslagen. En toch zit dat diepgeworteld in mijn zijn, die liefde om verhalen te ontginnen. Noem het Grondwerken Braekevelt.
Het is een vuurtje dat onophoudelijk blijft smeulen en oplaait op die momenten waar wat vanbinnen speelt, een weg naar buiten zoekt. Met woorden en emoties mensen verbinden, dat maakt me gewoon enorm blij.
De voorbije 35 jaar hebben me niet gespaard. Het leven gaf en nam. Mijn rugzak vulde zich. Tweestemmigheid maakt zich deel van wie ik ben. Rauwe rouw heeft dat effect.
En het is daar, op de meest hobbelige en uitdagende wegen, dat ik mocht ontdekken dat in mijn woorden niet enkel een passie huist, maar tegelijk een zachte kracht. De kracht van stilstaan en benoemen, wat ons o zo evident of toch zo onwaarschijnlijk moeilijk lijkt. Geliefd. Gelaagd. Gedragen.
Dat is wat ik doe. Voor mezelf. Voor de mensen die ik graag zie.
En heel graag ook voor u.
