Jeanine was een meisje van de zee. Altijd liet zij blijken hoezeer zij Nieuwpoort in haar hart droeg.
Die liefde voor haar thuis, die duinen en dat water… dat was heel belangrijk voor haar. Daarom zetten we haar voor een laatste keer in het zand. Zand als basis. Zand als symbool voor haar zeetje, voor haar essentie. Pure witte korrels die de achterkleinkinderen samen zijn gaan scheppen op het strand van Nieuwpoort, vlakbij het staketsel. Speciaal voor bomma.
Op haar urne de mooiste en grootste schelp die wij ooit hebben gevonden op het strand van Oostduinkerke. Die moest er ook zijn. Als teken van haar verhaal dat ze achterlaat.
Ik schreef dit gedicht over dat zand en het vergaan van de tijd. Dit alles met oma in gedachten. Woorden waarvan ik vurig hoop dat die haar stem en nuchtere ingesteldheid weerspiegelen, met een vleugje zwarte humor – zoals we ze kenden.
’t Is in ’t West-Vloams. Beluister het hier.
Ik voegde het toe aan de verhalenbank van Reveil. Het is een heel fijn idee om dit te doen voor wie jij mist. Je schrijft hier je herinneringen en anekdotes neer voor de volgende generaties.
Een ander prachtig initiatief is Postkantoor 00/00/00. Je schrijft een brief aan jouw bijzonder iemand en stuurt dit op. Het postkantoor ontvangt brieven aan overledenen en elk schrijfsel wordt door een kunstenaar geïnterpreteerd in een tekening. Jouw woorden gevangen in beeld als troost, als eerbetoon.
Ken jij nog andere initiatieven? Deel ze dan zeker via deze post op mijn instagramkanaal.
Liefs,
Stefanie