“Gie moet mie in min graf zetten, Snietje. Ik willen da.” Oma had mij dat al een aantal keren op het hart gedrukt. Toen ze voelde hoe het leven langzaam uit haar lijf liep, drong ze er een laatste maal op aan.
Op 30 juli 2022 vervulde ik die wens. Daar stond ik voor de kelder van drie. Nonkel rust er al even lang als ik leef. De rest van de ruimte wacht geduldig op oma en opa. De put voor de grafzerk was al gedolven, net zo diep als mijn benen lang zijn. In de kelder was een schap geplaatst voor haar urne. De begrafenisondernemer had de put bekleed met witte handdoeken.
Ik had die ochtend mijn glanzende blauwe jurk uit de kast gehaald. Blauw voor haar zeetje, glanzend om haar leven te vieren, hoe zwaar me dat ook viel. Mijn witte hakken schopte ik uit en ging blootsvoets zitten aan de rand van de put. Eerst het ene been erin, dan het andere. De begrafenisondernemer reikte mij de hand terwijl ik me voorzichtig naar beneden liet glijden.
Hij gaf mij de urne en met een kalme vastberadenheid zakte ik langzaam door mijn knieën naar beneden. Het was een laatste ‘fysiek’ contact met oma. Ik gaf haar een plaatsje links. Mijn oudste zoon had de mand met schelpjes vast van het strand van Nieuwpoort en ik vroeg hem om de mooiste aan mij te geven. Op haar urne legde ik een draaischelpje en errond een stuk of zeven gewone, groot en klein.
“En terwijl da je da doet, moe je moar peizen: Awel kiek, je stoat doar goed.” Zo was oma wel. Ik hoorde de echo van haar woorden op dat moment en dacht diep vanbinnen: “Kijk, oma. Je staat daar goed en nog schoon ook. Alles is gegaan zoals je het wilde, zoals je was.”
Meer betekenisvol dan dit wordt het niet. Haar afscheid schrijven en brengen. Oma in haar graf zetten. En ja, het was bloedmooi. Het bracht troost en schoonheid in eenvoud op een moment dat zo intriest was.
’s Avonds ben ik alleen gaan kijken. Ik voelde haar in alles om mij heen. Ingepakt door de warme gloed van die dag. Toen ben ik beginnen snikken. Als een klein kind. Haar kleinkind. Voor het eerst die dag.
S(tefa)nietje
